“Oooooh shit. Nu moet ik er natuurlijk zelf in gaan rijden,” schoot er door mijn hoofd. Met mijn handen bevend van de adrenaline, zit ik achter het stuur van mijn net aangekochte camperbus. Een Volkswagen T4 in prachtige staat. Vanbinnen is het net een bootje met alle houten ronde kastjes. Ik zwaai nog een keer naar de vorige eigenaren voor ik hortend en stotend hun erf af rijd.
De eerste paar keer rijden in mijn bus weet ik nog heel goed. Ik had bijna een jaar niet in een auto gereden, toen ik opeens eigenaar van een verlengde Volkswagen bus werd. Dat was wel even andere koek. Ik weet niet meer hoe vaak ik hem heb laten afslaan voor een kruispunt. Of dat ik eerst duizend keer in de spiegels keek, voor ik een bocht durfde te nemen. En toch, desondanks alle onzekerheden, voelde ik me koning te rijk in mijn toekomstige huisje op wielen. Want met deze bus zou ik de wereld over trekken.
Ik moest even weg uit Nederland. Weg van de plek waar voor mij zoveel gebeurd was. Op een jonge leeftijd verloor ik mijn broertje en mijn moeder, en in Nederland blijven zou mij niet goed doen. Ik moest even afstand nemen van de malle molen waar ik mijzelf deels in geplaatst had als uitvlucht voor het verdriet.
De opvolgende maanden nam ik de tijd om alles in Nederland af te sluiten. Ik was nét afgestudeerd van de opleiding journalistiek met een korte documentaire over rouwverwerking en verlies. Ik werkte als freelancer en ik woonde in een klein appartementje in Zwolle. Op zich een prima leventje, maar ik had er genoeg van.
Ik zegde mijn huisje op en gaf een klein weggeef-partijtje. Het voelde als een last zoveel te bezitten, dus gaf ik bijna alles weg. Vijf dozen, een kast en mijn koelkast gingen naar mijn vader. De rest stalde ik uit in mijn huisje en nodigde vrienden uit om te komen neuzen door mijn spullen. En nu ik bij mijn vrienden thuis over de vloer kom, voelt het heerlijk mijn spullen te zien doorleven in hun in huizen.
In december vorig jaar was ik er klaar voor. Klaar voor de grote reis die ik voor ogen had. Klaar om los te breken en even vrij te zijn. Want dat had ik hard nodig na de onstuimige jaren voorheen. Spannend vond ik het wel, dus besloot mijn vader de eerste ruime week met me mee te reizen en later het vliegtuig terug te pakken. Dus op Eerste Kerstdag vorig jaar reden mijn vader en ik samen het avontuur tegemoet. En dat was een van de beste keuzes in mijn leven.
Leave a Reply